Bendeki Sensizlik
Senden fazla bir şey istemiyorum, buna hakkım da yok. Israrcı da olmayacağım, hani hep söylerim ya sana sen kendi yolunu seç diye yine söylüyorum o sözü. Hem de gidebileceğin en güzel yolu seç sen buna layıksın. Biz insanlar bazı şeylerin olmasını çok isteriz ama çoğu zaman bu mümkün olmaz. Ya imkânlar sınırlıdır ya da istenenler yasaklıdır.
Ne yasakları ne de imkânsızlıkları görmek istemeyiz bu içimizde ki özlemin etkisidir. O özlem bizi öyle yerlere götürür ki gitmek istemesek bile vazgeçemeyiz, nereye gittiğimizi bilmeden sanki gözü kapalı gibi koşmak isteriz oraya. Hedefe ulaşmak önemli bile değildir, hissetmek, varlığına inanmak yeter. Süslü püslü laflarında gereği yok seni sen olarak kabullenebilmek en doğru olanı bence.
Sakın elin kolun bağlı ve çaresiz gibi düşünme kendini, mutlu olabilmen için neyi nasıl yapman gerekiyorsa öyle yap. Ben sana ne ıstırap çektirecek bir zalim, ne de silip atacak kadar bir vefasızım. Seninle alay edecek ya da gönül eğleyecek kadar basitte değilim. Dostluk nereye kadar devam edebilecekse oraya kadar varım.
Sen beni sevmesen de, beğenmesen de olur ne kırılırım ne de gücenirim, ama uzak durma yoldaş ol yeter. Halimi, hatırımı sormasan da olur zaten sana bir nimet eyleyemem. Sana hiç sakın bana beddua etme demedim biliyorum yapmayacağını ama varlığına o kadar alıştım ki, sen çekip gidersen sonrası ne olur inan bende bilmiyorum.
Hani karanlık bir gecede yolunu şaşırır kalırsın ya sanırım öyle bir şey bu. Ama içimi aydınlatmasa da sönük yanan bir ışık var galiba yönümü o tarafa çevirirsem yolumu bulacağım. Sende kalma o karanlıklarda yanan ışığa doğru git, belki uzaktan ışığın parlaklığı bilinmeyecektir ama yanına yaklaştıkça ne kadar parlak olduğunu göreceksin.
Dedim ya varlığına alıştım yokluğunda ne yaparım bilmiyorum. Sensiz geçen günleri saymayım diyorum ama o da olmuyor. Bendeki yokluğun hemen belli ediyor kendini. Sensiz olan günlere isyan etmemeliyim, kabullenmeliyim yokluğunu, aldırmamalıyım, hatta hak vermeliyim diyorum ama olmuyor. Fakat her şeye inat alışacağım buna. Söylediklerini hiç unutmayacağım, ben seninde istediğin gibi kaldığım yerden yoluma devam edeceğim..
Nasıl bir şeyse bu dolmuyor o boşluk. Dönüp dolaşıp hep aynı yere geliyorum. İçimdeki çocuklaşan duyguları unutabilmek için neler yapıyorum bir bilsen. Seni ve kendimi karşı karşıya koyup çok düşündüm, nedir ne olur diye o zamanda hepten karıştırdım her şeyi. En iyisi dedim ki sanki benim hiç senim olmamış, sanki hiç biz dememişiz olsun, adına yıkılmak denen o sarsıntıyı sanki hiç yaşamamışız olalım.
Hani derler ya gönül ferman dinlemez ya öyle oluruz ya da ömür boyu hasret çekeriz. Ama dostluk, can yoldaşlık devam edecek ta ki bütün ışıklar söne ne kadar. Bütün umutlar tükenene kadar.
Zaten her şeyin bir sonu yok mudur ki elbet bunun da bir sonu olacaktır. O zaman her şey kendiliğinden bitecek mazide unutulmayan bir anı olarak kalacaktır. Fakat insanın yaşlanıp yıprandığını bilirim ama duyguların yaşlandığını hiç duymadım.
Can dost, bendeki sensizlik hiç bitmeyecektir. Hasreti, özlemi içime gömüp sineye çekmeyi çok iyi bilirim ben. Bendeki sensizliği bildiğim gibi.
