Vandalizm
Pıtrak gibi üreyen binaların ve arabaların çoğalmasını gözleyerek geçti
yaşamım. Bu değişimin en hızlı olduğu yer, Mersin’di.Hızlı bina yapımı, sahil şeridinin her sene biraz daha kalabalıklaşmasına
neden oldu.
Özellikle bunaltıcı sıcakların başladığı aylarda, kaçacak yeri olmayan
garibanlar, geçmişten gelen piknik kültürünü, o daracık sahil şeridinde
yaşatmaya çalıştılar. Tüpünü, yiyeceğini , yere serilecek yaygısını alan,
sahilde… Öyle ki; yoğunluktan, sahil şeridinin ortasındaki daracık patikada
bile yürüyemez oldum. Şikayetçi miydim? Hayır. Çünkü tam bir cümbüş,
tam bir bayram havası…
Kazara birisine “Afiyet olsun”mu diyorsunuz, hemen sofraya davet
ediliyorsunuz.
“Buyurun beraber olsun”
İşte benim halkım.
Sonra ne oldu? Belediye bu alanı düzenlemeye(!) karar verdi. Öbek öbek
parke taşları, kumlar, çakıllar, demirler vs sahil şeridine yığıldı. Bir çok
yere geniş kaldırımlar ve taştan alanlar yapıldı. Bir çok ağaç kesildi.
Kesilen ağaçların yerine şimdi paslanmış ve kırılmış ne idigü belirsiz,
adlandıramadığım, acayip şeyler ve beton bloklar falan yapıldı. Zaten
dar olan sahil şeridi iyice daraldı. Az kalan toprağa çimen ektiler.
(Ki, zaten eskiden de çimenliydi ama öyle dışarıdan getirilmiş tohumdan
değil, bizim halis muhlis bayır çimenimizdi)
Döşedikleri taşların üzerine acayip masalar ve banklar yerleştirildi.
Her tarafa ışıklar konuldu, şıkır mı şıkır.
Gözlemeci kadınların tezgahları kaldırıldı. Bazı noktalarda, bazı özel
kişilere, özel mekanlar tahsis edildi. Bu özel kişiler, o mekanları, kafe
bilmemne adıyla acayip kazık fiyatlarla işletir oldular.
Sonra ne mi oldu?
“Çimenlere basmayın” yazısı yetmedi, bekçiler dolaştırıldı. Kaza ile
çimene mi bastın? Yandın, ebe!
O kafe mi, her neyse lerin önüne,”Yiyecekle girmek yasaktır” yazıları
asıldı.
Ne mi oldu daha sonra?
Gitgide yoğunluk azaldı.
Banklar, masalar, lambalar, kimliği belirsiz kişilerce kırılıp dökülür oldu.
O çimenlerin üzeri ise, sıçıp işeyen köpeklerle doldu.
Sonuçta söylemek istediğim;
Eğer derinlemesine düşünürseniz, Vandalizm’in durup dururken, boş
yere hortlamadığını anlıyorsunuz.
