Bunları da Düşünelim Biraz.
Hayat biz insanlar için sonu belli olmayan ve görünmeyen bir yoldur. Bu yol kimi için uzun kimi için kısadır. Bu yolda yürürken bazıları doğru yolda yürür, bazıları da toz dumana karışır. Başına hiç beklemediğin işler gelir. Yeri gelir acı çekersin, yeri gelir sevinç yaşarsın. Öyle ya da böyle bir ömür biter gider. Hayat bu kadar işte der geçeriz onlar için. Yaptıklarımızla mı övünelim yoksa yapamadıklarımıza mı üzülelim buna da hayatın cilvesi diyorlar. Hayat insanı mecnun eder çöllere düşürür, kerem eder diyar diyar gezdirir. Kimini bir gül misali açmadan soldururken, kimini de yaşamaktan bezdirir.
Sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi sarılırız ona var olabilmek için mücadele ederiz hatta her şeyimizi feda ederiz onun uğruna. Çünkü mecbur eder bizi böyle olmaya. Ama yinede vazgeçmeyiz hayatı sonuna kadar yaşamaktan. Ne hırsımız biter ne de isteklerimiz. Nedendir anlamadım işin ilahi yönüne hiç önem vermeyiz. Böyle gelmiş böyle gider diyenler bile çoktur. İçimizde kıyametler kopar çoğu zaman nasıl yaşadığımızın farkında bile olmayız. Bizi o kadar bağlamıştır ki hayat kendine sürükleniriz peşinden hepimiz götürebildiği yere kadar.
Nereye götürür, nerde bırakır bilmeyiz bile. Ömrünü harcadığı gibi pek çok şeylerde götürür senden, engel olamadığın gibi sorgulayamazsında. Getirdiklerinden memnun olduğun kadar, senden götürdüklerine de üzülürsün, bazılarından da kaçmak istersin. Ama gerçek olan seni sana bırakmadığıdır. Hüzün bulutlarının içinde yüzenlerin olduğu gibi, hiçbir şey umurunda olmadan dem sürenleri de çoktur hayatın.
Varış noktası hep aynı yerdir ama bunu düşünmek hiç aklımızdan geçmez. Hani günü gün etmek derler ya çoğu içinde budur hayat. Doğarken herkes ağlayarak doğmuştur fakat yaşarken herkesin ağladığı söylenemez. Elbette ağlayanlar da vardır ama gülenlerin daha çok hoşuna gider hayat ve onu yaşamak. Dünyaya gelen herkesin amacı yaşamaktır. Acaba hiç düşünür müyüz nasıl yaşadığımızı ya da nasıl yaşamamızın gerektiğini. Sanırım çoğunluk bunu düşünmüyor. Eğer düşünmüş olsaydık bu gün içinde bulunduğumuz yaşamın kirli yüzleri olmazdı.
Hayatı yaşamak insana verilen ömür süresini doldurmak gibi görülür hep hâlbuki yaşamanın da bir kuralı ve üslubu olmalıydı ve biz insanlar bu kuralları çiğnemeden, insan olmanın gereklerini yerine getirerek doldurmalıydık o süreyi. Birimizin diğerinden sorumlu olduğunu bilmeliydik. Kendi arsızlığımız ve keyfimiz için diğerlerinin acı duymasını, ezilmesini göz ardı etmemeliydik. Asıl olan hayatı yaşamak böyle olmalıydı. Peki, bizler bunları yapabildik mi? Bu soruyu herkes kendine sorduğunda alacağı cevabı hepimiz merak ederiz değil mi? Hani laf açılınca deriz ya insanlık ucuz olmamalı diye bence çok doğru ve yerinde bir söz. Evet, insanlık ucuz olmamalı. Hayat dediğimiz olguyu da insan yaşıyorsa hem kendinin hem de başkalarının hayatı ucuz görülmemeliydi. Ama hayatın küçük bir penceresini aralayıp baktığımız da gördüklerimiz bizleri yanıltmayacaktır.
Bırakın insanın ve hayatının ucuz olduğunu, bedavaya gidenlerin çok olduğunu göreceksiniz. Şu sözü çok severim ve her zaman söylerim. “bana havadan nem kapıyor demişler, varsın desinler. Yağmurda ıslanmayanlara ne demeli” Bazılarının en küçük hataları ve kusurları için bir kenara itilip, hayatın en ağır yükünün üzerine yüklendiğine çok şahit olmuşuzdur. Fakat hayatı boyunca şer saçan, kendi egosunu tatmin etmekten başka bir şey düşünmeyen, yapmadığı kötülük kalmayan, başkalarının hayatını karartanların durumlarını, bulundukları konumları ve onların pişkinliğini de gördükçe bir kez daha nefret ediyoruz hayattan. Herkesin hakkıdır özlediği, düşlediği hayatı yaşamak, onun bu hakkı elinden alınmamalı. Haktan, hukuktan bahsedenlerin ne kadarı bunları düşünüyor acaba?
Ya da kişileri hak ettikleri şekilde değerlendiriyor. Bu hepimiz için önemli değil mi? Hayat dediğimiz süre az ya da çok ne kadarsa bir şekilde bitiyor, önemli olan her insanın hayatının eşit olması, aynı yerde, aynı şartlarda görülmesi. Hepimizin tek isteği hayatımız boyunca insan gibi görülmek, insan gibi yaşamaktır. Geriye baktığımızda yaşadığımız hayatımızdan pişman olmamaktır.
