Avukatıma Mektup
Değerli Avukatım;
Yıllardır kimseye mektup yazmadığım için, mektup nasıl yazılır unutmuşum… Aklımda tek kalan giriş- gelişme- sonuç… Hal hatır soruyor muyduk? Yoksa sorana gülüyor muyduk? Teknoloji çağında benim yaptığım da iş değil ama neyse…
Çağ dedik değil mi?
Teknoloji çağı.
Açıklaması; Cinnet çağı…
İnsan olmayı unuttuk,
İnsan olmanın dışında herşey olduk…
Saçmalıklara göz yumduk…
Hırslarımıza ve bencilliklerimize yenilir olduk…
Bitti mi?
Hayır, son hızla devam ediyor…
Mektubumu yanlış kişiye yazmıyorum. Doğru kişiye yazıyorum. Neyse fazla laf kalabalığı yapmadan hemen konuya giriyorum:
Bu zamanda hele ki büyük şehirde yaşamak zor iş… (Aynı büyükbabam gibi konuştum) Bu zamanda ve bu şehirde bir tek şoförleri sevmiyorum. Fena halde kızıyorum onlara. Arabaya bindikleri anda aslan kesilen, direksiyonun başına geçince her şeyi yapma hakkını kendinde bulan bu şoförlerden nefret ediyorum. Ama yaya olduğumuz için haddimize mi sinirlenmek?..
Şimdi hepsine sorsanız, en iyi şoför kendileri… Onlar için kurallar boş yere koyulmuştur. Hız da yaparlar, levhalara da uymazlar, ışıklar ise gereksizdir… Kazalar herkesin başına gelir ama onların başına asla gelmez…
Evet, deliriyorum onlara. Nedense hepsi bencil oluyorlar. Altlarında araba olunca her istediklerini yapmaya hakları var. İstedikleri yere park ederler, istedikleri gibi kural ihlali yaparlar, istedikleri gibi hız yaparlar. Her daim aceleleri vardır. Sürekli bir an önce bir yerlere yetişmeye çalışırlar. Sanki biz yayalar hayatı hep sakin ve rutin yaşarız… Dikkatsiz ve dik kafalıdırlar…
Geçen ay üç defa ölümden kıl payı kurtuldum. Üstelik üçünün de sebebi aynı; anarya çıkmaya çalışırken arkalarına bakmadıklarından, arabalarını üzerime sürdüler… Hemen yanımdan hızla geçip gidenlerin ise haddi hesabı yok… Kaldırımda otobüs durağının arkasından bir anda karşıma çıkan motosikletli sürücü saymam gerekir mi, bilmiyorum..
Özellikle dolmuş şoförlerinden nefret ediyorum. Hızları tartışılmaz, hele bir de dakikaları geçmiş ve geç kalıyorlarsa… İşte bu nokta da yaya olmanıza da gerek yok başınıza bir şey gelmesi için; müşteri olmanız, o an o dolmuşun içinde olmanız bile yeterli… Dolmuşun içinde ya da inerken ve binerken düşmüşsünüz, takılıp kalmışsınız umurlarında olmaz. Otobüsün içi dolsun da siz sıkışmışsınız, nefes alamıyormuşsunuz umurlarında olmaz.
İnsanoğlu asla hataları kendinde aramazmış. Hep suçlayacak birilerini illaki bulurmuş. Durun bende onları değil de; belediyeyi suçlayayım. Yeni Valiliğin orada evim. Her gün işe ya da çarşıya gitmek için; gidişte ve dönüşte en az beşer dakika kaldırıma geçmek için bekliyorum. Valilik yolu üzerinde bir tek bizim evin olduğu sokağın önünde trafik lambası çalışmaz. Çalıştığı çok nadir görülür. Yetkililer biraz insafa gelirse, iş ve okul çıkışında çalıştırırlar lambaları. Peki bu lambaların çalışması işe yarar mı? Hayır, yaramıyor. Öyle yoğun bir trafik var ki, sanki Adana ki tüm arabalar buradan geçiyor. Bazen birkaç şoför insafa gelip duruyor ve geçmemize izin veriyorlar. Yoksa bekleyeceksin arabalar azalacak ve sen ilk fırsatta koşarak karşıya geçeceksin. Şimdi burada yetkililer suçlu değil mi? Doğrudur ama benim için şoförler suçlu.
Elimde değil taktım onlara. Şimdi size bu mektubu yazdığım için her biri için dava açalım demeyeceğim. Size bu mektubu yazdım çünkü kendimden korkuyorum. Hemen hemen her gün, kafamdan türlü işkence şekilleri geçiyor. Kafalarına vurmak, hatta boyunlarını koparmak gibi… Cinnet Çağındayız Avukatım ve çok az kaldı benim cinnet geçirmeme…
Ben cinnet geçirdiğimde beni savunursunuz bilirim. Sizden tek ricam en azından az ceza almamı sağlayın. Buna hakkım olduğuna inanıyorum…
Giriş- gelişme-sonuç oldu mu? Mektup yazabildim mi bilmem ama derdimi anlattım. Sizi zor günler bekliyor avukatım. Haberiniz olsun istedim…
Saygılarımla.
Cinnet geçirmek üzere olan müvekkiliniz Asuman…
Not: Değerli Avukatım Serkan Gürsoy’a yazıma ilham olduğu için çok teşekkür ederim.
