Uçurtmaların İpi Elimden Kaçarken
Geçmişteki o güzel günleri ve anıları geri getirmek ne kadar zorsa, yaşadığımız o günleri, neşe içinde koştuğumuz o dar sokaklara gömülen kahkahalarımızı, küçük bedenlerimizin aşındırdığı çimleri, yaşama sevinciyle dopdolu minicik yüreklerimizin kuş cıvıltılarını anımsatan okul bahçesindeki mutlu çocukları bulmak da bir o kadar zor.
Hayatın bizlerden sorulduğu çağlarda arkadaşım esma ile aynı sırada yan yana iki küçük yürek, iki neferdik biz....Akşam yemeklerinde yorgun şekilde eve dönerdik.
Gençliğimi özlüyorum, uçurtma uçurduğum günleri… Masum gülüşlerimiz, saf ve tertemiz duygularımızı paylaştığımız.
Bir lokma ekmeği, içtiğimiz o sıcak çorbayı, menfaat beklenmeden duyulan sevgileri, çocukluğumu özlüyorum ben. Ağlarken elimden tutan eli, sevgi dolu yürekleri özlüyorum…
Çocukluğumuzda körebe, saklambaç oynadığımız koştuğumuz çimler şimdi neredeler? Betonlara gömülen anılarımız, zamana mı yenik düştü? söyleyin bize neler oldu?
Değişen biz miyiz yoksa, zamanı değiştiren bizler mi?
İçimde tertemiz kalan sevgi.
Merhametli şefkatle uzanan elleri özlüyorum ben. Belki de ben; benliklerde gizli kalan bir gül misali soldurulan gerçek sevgiyi özlüyorum.
Yorgun yüreğim geçmişi hatırlamakla pembe, yeşil renk cümbüşüne bezendi.
Her şeye rağmen umudun peşinden koşmalı, zamanı yine parçalayıp bölerek; her bir parçasına hayallerimizi, düşlerimizi gerçekleştirmeliyiz.
Umutlarımızı bir sabun köpüğü gibi söndürmeyelim.
Bütün anılarım, bir defter arasında incelip solmuş bir gül misali olmasın.
Yüzünüzden gülümseme ,yüreğinizden sevgi eksik olmasın, sevgi ve saygılarımla esen kalın...
