Tek Kişilik Yalnızlık
Hayat bir ikilem...
Yalnız kalmak istersin, yalnızlıktan nefret edersin.
Kimseyi anlamazsın herkes beni anlasın dersin.
Bencilliklerle geçen ömrü yalnız başına tüketirsin, fark etmezsin...
Tek kişilik yalnızlığımın tam ortasındayım.
Yüzüme tokat gibi inen yalnızlığımla başbaşayım.
İnsanlar beni anlasın der onları anlamak için de çaba gösterirdim.
Şimdi her şeyden elimi çektim.
Sudan çıkmış balık gibi boş yere çırpınmaktan bıktım.
Kızlı erkekli her gün hayatıma birileri girip çıkıyor.
İnsani tüm duyguları yaşardım gelişlerde ve gidişlerde.
Artık sadece susuyorum.
Çünkü kabulleniyorum.
Kimseye hesap sorma hakkını vermiyorum.
Yanlışta olsa hayatı bir şekilde yaşamaya çalışıyorum.
Anlık sevinçler hüzünler biriktiriyorum.
Ve sadece izliyorum onları...
Olur olmadık şeylere sinirlenip üzülüyorlar, ya da saçma sapan şeylerin peşinde koşuyorlar.
Yıpratıp aldatıyorlar kendilerini.
Suratsız kavgacı insanları sevmiyorum. Her geçen beni daha da çok yıprattıklarını düşünüyorum.
Bir sevgili de istemiyorum. Benimle her şeyi paylaşacak, bana kocaman sevgisini verecek, anlayış gösterip sahip çıkacak.
Bugüne kadar öğrendim öyle biri asla yok.
Sana kızmayı da bıraktım. Keşkelerimi, isyanlarımı da.
Seninle konuşmayı da bıraktım. Rüyalarıma gelmesende olur.
Huzur içinde uyuyor musun bir tek bunu merak ediyorum 3 yıldır.
Bir özlüyorum en alasından.
Ve her şeye rağmen en çok seni çok oğlu çok seviyor ve özlüyorum.
Tek kişilik yalnızlığımda ne kadar inkar etsem de seni çok arıyorum.
Geçen her sene yalnızlığımla sarmaş dolaş yaşıyorum.
Hüzon hüzün kokmayı da bilmez oldu.
Garip bir şekilde yaşar oldu.
Yakamozum seni seviyorum. Huzur içinde uyu....
