Kısa Öykü – Renkli Televizyon Çocuk Hope
Kime çekti bu çocuk, dedi Şermin, kocasına, kaşlarını yukarı çatarak.
Herkese, dedi, kocası, Mahmut.
Nasıl yani?.. Herkese?.. dedi, Şermin.
Bu renkli televizyonu almakla iyi mi ettik, düşünüyorum şimdi, dedi Mahmut.
Mahmut'un kaşları da karısınınkilerin aksine aşağı bir vadi oluştururcasına evrildi. Ve devam etti: odasında mı? dedi Şermin'e. Ajansı geçiriyor şimdi. Beş dakika önce odasının kapısına kulağımı dayadım. Müthiş de bir hafızası var, kör olasıcanın, dedi Şermin. Ertürk Yöndem başlar birazdan. Müzik kulağı da var. Programların arasındaki dramatik melodileri bile “sekitmeden” geçiyor.
Tamirciye götürelim mi? dedi, Mahmut.
Nüktenin sırası değil, dedi, Şermin. Hem, TV-Psikolog tamirci diye bir şey olsa bile, Hope bozuk değil ki?
28 yıl öncesiydi... Çocuklarının adını Hope koymuşlardı, Şermin ve Mahmut. Nüfus müdürlüğünde bu ismi yutturabilmek için çok uğraşmışlardı. Nüfus memurları sözlüklere bile bakmışlardı. Fakat Mahmut, dedesigilin köyünde bu Hope'nin yerel bir sıfata benzer bir kelime olduğuna ikna edebilmişti nüfus memurlarını. Hope. Aslında Mahmut, gördüğü İngilizce derslerinden kapmıştı bu kelimeyi. Diline tatlı geliyordu bu kelimeyi söylemek. Bir ritmi de andırıyordu. Bilmediği bir şekilde bir ayar verdiğini de düşünüyordu düşüncelerine. Hope.
Bence serbest bırakalım, dedi Mahmut. Zaten hepimiz birer anten değil miyiz? Diğer adı-manasıyla: Collector. O da öyle. Anten veya televizyon. Belki de o daha iyi çekiyor şu süregiden hayatı. Ve gösteriyor, diye tamamladı Mahmut sözünü ve üstüne laf söylenemeyecek buğulu bir dinginlikle karısı Şermin'in omzunun arkasındaki sabit ve görünmez bir noktaya daldı gitti bakışları.
Hope, Tursil reklamlarına geçmişti odasında.
