Kim Ekti, Kim Biçti?
Son yılların en heyecansız seçimi bitti.
Seçimlere ‘yapılsa da kurtulsak’ rehaveti damga vurdu.
Seçimden 15 gün önce yayınlanan favori adayı 55-58 bandında gösteren anketlerin etkisiyle, “Sonuç belli neden şimdi kalkıp onca yol gideyim” ya da ‘’adaylar içime sinmedi’’ diyerek oy kullanmayanlar, sağ olsunlar sonucu oluşturdular.
Gelelim seçimin İzmir’de anlattıklarına...
Seçimlere katılım oranı, geçtiğimiz seçimlerde rekor kıran bir kente göre hayli düşük kaldı. 747 bin 594 seçmen oy kullanmadı, geçersiz oy sayısı ise yaklaşık 35 bin.
İhsanoğlu’nun aldığı yüzde 58 oy birçok kente göre yüksek olsa da başarı olarak görmek zor.
Erdoğan ise, AKP’nin yaklaşık beş ay önce yerel seçimlerde aldığı oyun da altında.
Şimdi bu rakamlar öncelikle iki tespiti ortaya koyuyor.
GÖREV TAMAM
30 Mart yerel seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimlerinde CHP’nin oyu yüzde 49.6, MHP’ninki ise, yüzde 8’di.
CHP- MHP koalisyonu, son yerel seçim sonucunu tuttursa da, İzmir gibi muhalif bir kentte sinerji yaratamadı.
Özellikle MHP yurt genelinde olduğu gibi CHP’lileri yalnız bıraktı.
MHP’liler bir-iki kez meydanlarda görüldüler onun dışında yok gibiydiler .
İki parti seçmenlerinin, Cumhurbaşkanlığı seçimini ‘’Ekmeleddin, mecbur ettin!’ bakışıyla zoraki bir görev gibi gördüğünü anlatıyor çıkan rakam.
AKP ise İzmir’de yüzde 33 küsur oy alarak Mart ayındaki yerel seçimlerde alınan yüzde 36’lık payın altında kaldı.
Demek ki Binali Yıldırım projeciliği ile yaklaşık yüzde 3 artış sağlamış kentte..
Seçim öncesi yazmıştık böyle giderse şezlong sevdası, sandığı yenecek diye.
Kullanılmayan oylarda ‘yaz sevdasının’ payı olsa da başka etki daha var.
İktidar ve cemaatin büyük savaşında cemaat sempatizanlarının ne İhsanoğlu’na ne de Erdoğan’a oy vermek istemediğini söylemek mümkün ki bu da, cemaatin kendi içinde parçalanmalara gittiğini gösteriyor.
İŞ DÜNYASI AKP’DEN YANA
Beş ay önceki yerel seçimlerde AKP’nin oylarını artırmasında en büyük etkeni işdünyasının desteği olarak vurgulamıştım.
Açıkça görülüyor ki, İzmir ve Türkiye genelinde iş dünyasının iktidara desteği sürüyor.
Erdoğan’ın TÜSİAD üyelerini şamar oğlanına dönüştürmesine rağmen, AKP’nin ‘zengin kesimin önünü açarak ekonomiyi iyileştirme politikası’ cazibesini koruyor.
Hükümetin kamunun borçlarını azaltarak özel sektörü borçlanmaya teşvik etme metodu da, iş dünyasını ‘güçlüden ve istikrardan’ yana cephe almaya zorluyor.
İzmirli birçok işadamı Başbakan Erdoğan’a hatırı sayılır bir para göndererek desteğini belli etmek gereği hissetti.
Türkiye genelinde ise seçimin analizi bu köşeye sığmayacak kadar uzun.
LİDER ALIŞKANLIĞI
Sandığa gitmeyen 13 milyon seçmen oy kullanılsaydı ne değişirdi ?
Bu sorunun yanıtı meçhul ama şu kesin; etnik siyasetle var olan bir partinin terör örgütü uzantısı algısından uzaklaşarak ülkeye ulaşma çabası, çatı aday uzlaşması deneyimleri demokrasinin gelişmesinde kazanç hanesine yazılacaktır.
Tabii bir hesap yanlışlığı da siyasi tarihin satırları arasında yer alacak.
Muhalefet, kendi oylarının üzerinde AKP’den birkaç puan daha alabilir düşüncesiyle İhsanoğlu’nu aday göstererek Türkiye’nin aynı zamanda bir Ortadoğu ülkesi olduğu gerçeğini gözden kaçırdı.
Tarih gösteriyor ki, tüm Ortadoğu ülkeleri, hangi rejimle yönetilirse yönetilsin, hep bir lider sultasında ilerliyor.
Erdoğan gibi otoriter bir kişiliğin karşısına siyasette liderlik deneyimi olmayan, uzlaşmacı kişiliğiyle ön plana çıkan adayın işi baştan zordu.
Ekmeleddin Bey ekecek, Türkiye bunu biçecek. Kim bekler ?
21. yüzyıl Türkiyesi’nin mucizesi zaten ekmeden biçmekte!!!
