“Düşüncelerin iklimine Sükûnet ile girince, soyut somut

ile, eşya tabiat ile, iyiler kötüler ile dans ederdi. Din, dil, ırk, cinsiyet,

milliyet, biz ve ötekiler diye kimlik soranlar yoktu burada…

Kriteri insanlık olan öbür yarımıyla yoklar var oluyor,

varlar anlam buluyordu.. Hırçın dalgalar çekiliyor; şeytanın

dürtüklemesi duruyor; iklim, öfkeden hoşgörüye terfi etmiş oluyordu

bu visal anlarında.”

Yeni sözcüğü insan ruhunda, bir hoşluğu, iyiliği, umudu yansıtır. Sanki her “yeni”, bize başka bir ruh hali, iyi bir şeymiş gibi gelir. Yeninin kötüsü olmaz. Yeniler her zaman iyidir.