“Gecesi sabahında unuttuğum sevgili” “Zaman hızla akan bir nehir ve bizler onun içindeki zerrecikleriz.” Gece tükenmek bilmiyordu, ne yol bitiyor, ne de zaman geçiyordu. Uyku aralarında düşlenen gerçeklere benzemeye başlamıştı yaşadıklarım.

Bir yer düşünün ki; şehrin yanında gizlenmiş yeşil güzellik… İstanbul’un kokuşmuş kalabalığından olabildiğince sıyrılmış, ıhlamur ve gürgen ormanlarıyla çevrili oksijen deposu… Streslilerin kaçış, kalabalıkların sinerji, yalnızların duruluş, sevgililerin aşk durağı…