Bölüm Tercihi mi? Fil Tarifi mi?
Doğru insanla doğru mesleğin buluşturulmasının, insan yaşamının dönüm noktası ve en önemli olayı olduğunu düşünüyorum. Çünkü meslek seçmekle; işimizi seçiyoruz, arkadaş çevremizi şekillendiriyoruz, büyük bir ihtimalle eşimizle o çevrede tanışıyoruz, akşam hafta sonu ve yıllık tatillerimizi geçireceğimiz çevremizi ona göre belirliyoruz, yani hayatımızı seçiyoruz.
Lütfen velilerimiz: çocuklarımıza kafamızda oluşturduğumuz ve sadece bize uyan bölümleri dikte etme çılgınlığından vazgeçelim.
Lütfen öğretmenlerimiz: bunca yıl emek verdiğimiz, bir aşamaya getirdiğimiz geleceğimizin mimarları ve en değerlilerimiz olan öğrencilerimize kitabın ortasından okuyarak değil, mesleği uygulayanlara uğramalarını konuşmalarını dokunmalarını sağlayarak meslek tercihlerini netleştirmelerini sağlayalım.
Yanlış bölüm yanlış mesleği, yanlış meslek memnuniyetsizliği, memnuniyetsizlik isteksizliği doğuruyor, dolayısıyla da yanlış meslek seçimi işsizliği tetikliyor.
İstemediği bölümlerde okuyan çocuklarımızın çoğu; bölümünü sevemiyor, hayatı sevemiyor, her şeyden erken pes ediyor, hayatı zehir oluyor, adeta midesini tuta tuta okuyor, acı çekiyor.
Kamu da veya özel sektörde mutsuz bir insan gördüğünüzde çok büyük bir ihtimalle yanlış meslekle-işle başlayan mutsuz bir hayatı vardır.
Okul notlarına bakarak; lise tercihi, lise ve lise sonrasında bölüm tercihi yaptırmanın, büyük günah ve vebal olduğunu düşünüyorum.
ORDUSİAD adına KOSGEB destekli DOKA Doğrudan Faaliyet Desteği hibe başlığına “Yeni Girişimci Eğitimi” konulu ve iş kurmak isteyen işsizlerin eğitilerek iş kurma piyasasına hazırlanması içerikli proje yazarken projeye başlık bulmakta zorlandım ve bir öğretmen arkadaşımı aradım. O da, sınıfındaki öğrencilere kısa bir bilgilendirme yaptıktan sonra; başlık için önerisi olan var mı? diye sordu. Okul yönetimi tarafından sorunlu olarak görülen ve sınıfın en arka sırasında oturan bir öğrencimiz, hayatımda duyduğum en güzel başlığı söyledi: “İŞ SİZLİK”.
Buradan alacağımız ders; notlara bakarak yıllarca yanlış yaptığımız ve bu öğrencimizdeki farkı farkedemediğimizdir.
Meslek seçiminde öğrencilerimizi yeterli puanı alabilen ve alamayan olarak ikiye ayırmakta fayda var. Yeterli puanı alan öğrencilerimizin yerleşme sorunu yok, doğru tercih yapma sorunu ve bu konuda dikkat etmemiz gereken temel noktaları yeterince vurguladığımı düşünüyorum.
Asıl sorun yeterli puanı alamayan öğrencilerimizde başlıyor, daha doğrusu anne babalara büyüklük yapma babalık yapma şimdi gerekiyor.
Yokluk zamanımızda bile ortalama 50 bin TL maliyeti olan düğün yapmaktan kaçınmıyoruz, ama çocuklarımızın puanları normal bölüm tercihine yetmeyince özel üniversite de okutmaktan kaçınıyoruz.
Yıllardır biriktirdiğimiz paracıklarımız ve aldığımız ev veya evlerimiz, “çocuklarımız mutlu olsun, yüzleri gülsün, geleceğe daha güvenle baksınlar, başkasına muhtaç olmasınlar” diye değil miydi? Yıllardır büyük fedakarlıklarla biriktirdiğimiz, aslında biriktirmek içinde haddinden fazla kemer sıkarak belkide ailemizi çocuklarımızı bunaltarak sahip olduğumuz varlıklarımızın çocuklarımızın geleceğine mezar değilde huzur olmasını istiyorsak şimdi doğru yerde kullanma zamanı: böyle durumlarda “ev, arsa vb. satıp veya kredi çekip çocuklarımızı yurt içinde-dışında özel üniversitelerde okutmak lazım” diye düşünüyorum.
Eğer anne babalarımız bunu yapacak ekonomik güçte değilse sorunu çözmek kamu yönetimine düşer. Unutmayalım: dünyadaki her sıkıntı mutlaka bir yönetim sorunundan kaynaklanır. En fazla sorumluluğu olan üst makamlar ya tekdir yada azdır.
Eğitimin dışına ittiğimiz veya yanlış tercihle geleceğini kararttığımız en az bir öğrencimiz bile varsa lütfen hiç birimiz bu sokaklara yöneticiyim diye çıkmayalım. Buradaki vebal ve eksikliklerin siz yöneticilere yazıldığınıda unutmayalım. Nede olsa:
"Kenar-ı Dicle'de bir kurt aşırsa bir koyunu,
Gelir de adl-i İlâhî sorar Ömer'den onu!"
genel kabulüne inanıyoruz herhalde.
