Ateş Düştüğü Yeri Yakıyor, Hüseyiniiiim!…
Sizin hiç, bir yakınınız şehit odlu mu ?.. Bir can dostunuzu kaybettiniz mi?..
Ben kaybettim. Acı nedir iyi bilirim.
Bilmeyenler öğrensin ki, ateşle oynayanlar yada duyarsız kalanlar bu terör belası her an sizin de ansızın kapınızı çalabilir ve o ateş sizi de bir gün yakabilir...
.
İlkokulu köyde okudum. Ortaokolu İlçede.. Liseyi büyük şehirde.
Bir çocukluk arkadaşım vardı, Hz Hüseyin kadar yürekli... İlkokulda o benden bir sınıf önümde idi.
Şimdi tıpkı benim çocuklarıma yaptığım gibi, babam da beni bir sene okula geç vermişti, çocukluğunu biraz daha fazla yaşasın, hayatın çetefellesine girmeden diye..
.
Ortaokulu ilçede ailemizden uzak tuttuğumuz bekar odalarında kalarak okuduk Hüseyinle.
Henüz 14 yaşında çocukluktan gençliğe geçiş dönemindeydik.. Yemeğimizi kendimiz pişirir, bulaşığımızı, çamaşırımızı kendimiz yıkardık. Hayatın tüm zorluğuna rağmen derslerimizde başarılı idik.
Hüseyin liseye İstanbul’da devam etti.. Ortaokul bitince de ardından ben geldim bu koca şehre.
İkimizde aynı okulda idik arık. Hatta aynı yurtta kalıyorduk. Hatta aynı ranzada altlı üstlü yatıyorduk.
.
Yıllar geçti, okuduk okuduk, gerçi yemeğimizi kendimiz yapmıyorduk ama aile hasreti, yokluk belimizi büktü bükmesine ama biz yılmadan akranlarımızla kafa kafaya, omuz omuza yarış ettik.
Ben daha aktif ve başarılı idim, sıyrıldım okulumu tam zamanında bitirdim.
Hüseyin benim kadar şanslı değildi. Hüseyinin dersleri pek de iyi sayılmazdı, çünkü hiç kitabın yüzünü açmazdı.. Nihayetinde tökezlemişti, sınıfta kalmıştı Hüseyin, İstanbul onu fena hırpalamıştı.
Benden bir sınıf önde olmasına rağmen, benden bir sene sonra mezun oldu . Yanı 7 yıllık okulu tam 10 senede bitirdi.
Ne o yıldı okumaktan, ne babası yoruldu okutmaktan. Zira Hüseyin ailenin en büyük çocuğuydu ve babasının göz bebeğiydi..
Babası köyünde çok sevilen biriydi, ailesi de öyleydi.
Nihayet Hüseyin mezun oldu. Üniversiteyi kıl payı kaçırdı. O yaz köye döndü. Babası ile konuşup anlaştılar, askerliği bir an önce yaparak aradan çıkarmak istediler.
Askerlik sülüsü geldi ve bir baktı ki Hüseyin Doğuya komando olmuş.
Gururla düştü yollara, cıva gibi delikanlı, çakı gibi devraldığı ayyıldızlı bayrakla dikildi vatanın ta uç noktasındaki karakola..
.
Baba takvim yaprağından her gün bir yaprak koparırken, anne seccadesinde dua ederken, Hüseyin şafak defterine bir gün daha düşerken, kader de onu hayat defterinden düşmez mi.!.
.
Ansızın bir sabah köy ağıtla uyandı.. Bozok yaylasında bir acı yankılandı, yer yerinden oynadı..
Hüseyinim şehit olmuş, Şehadet şerbetini içerek bir melek gibi uçup gitmişti yarenlerinden......
.
Siirt ili Eruh ilçesi Dikboğaz Jandarma Karakol Komutanlığı emrine çavuş olarak görevlendirilen Hüseyin, 09 Ağustos 1992 günü PKK bölücü terör örgütünün baskınında şehid düşmüştü..
Kalleşler ani baskında arkadan vurmuşlardı can dostumu..
Beni de köyümde sılayı rahim ziyareti sırasında yakalamıştı bu acı haber.
.
Şimdi bile bu acıyı anlatırken kelimeler boğazıma düğümleniyor, gözlerim yüreğime akıyor...
Her ailenin duyduğu acıyı bizde yaşadık..
Evet Hüseyinimin ailesini yakmıştı bu ateş, babası yıkıldı, ailesi perişan oldu, sevenleri kahroldu. Aradan kaç sene geçmesine rağmen hala o acı sevenlerin gözünde görmek mümkün....
.
Evet vatanı korumanın bir bedeli var tabiî ki gideceğiz ve şerefle de şehit olacağız, ama bu anlamsız kavga niye, kiminle ne için savaşıyoruz..
Bu acı hepimizin acısı ülkemizin sancısı..
Peki hiç bitmeyecek mi bu acı..
Yada ne zaman nasıl bitecek bu kavga..
Biz asker bir milletiz..
Biz millet olarak tez canlıyız, tarihimizde yok böyle bir didişme. Başladığımız bir işi mutlaka bitirmişizdir.
30 seneyi aşkın zamandır bitirilemeyen bu terörde yanlış giden bir şeyler mi var..
Baş edilemeyen bu terörle ilgili artık strateji değişikliğine gidilmesi gerekliliğini savunuyor araştırmacı ve strateji uzmanları ve;
Ya bu işi askerden alıp İspanya usulü çözmek..
Ya da topyekun seferberlik ilan etmek.
Bir de son zamanlarda medyada gazetelere manşet olan, “Garibanın çocuğundan başka şehid olan yok” başlığının içini deşmek..
Ve bu haberin içeriğinde yer alan, “Herkesin çocuğu eşit şekilde doğuda askerlik yaparsa, bakın o zaman dağda bir tane PKK lı kalıyor mu!..”, yu önemsemek..
Her kelimesinde kesinlikle haklısınız.
Haziran 24th, 2010 at 13:53Seni çok iyi anlıyorum mehmet bey. Benimde amcam o şehitlik mertebesinde keşke onu bir kere bile görme şansım olsaydı. Neyin kavgasını yaptıkları ben bile hala bilmiyorum. Biz onlara bu ülkeyi yar etmeyiz onlar bunu hala anlamadılar.
Haziran 26th, 2010 at 10:55Terörizmin azdığı şu günlerde yakınlarını kaybedenlerin acısının büyüklüğünü yakından anlatan değerli yazar Mehmet Bey ellerine sağlık.yazılarınızın ve başarılarınızın devamını bekliyoruz....
Haziran 30th, 2010 at 10:52Merhaba;
Haziran 30th, 2010 at 13:33Beğeni ile yazılarımı takip ederek okuyan,
Yorumları ile de,
Yüreğinin sesini bizimle paylaşan,
Güzel İnsanlara, dostlara,
Çooook teşekkür ederim.
Selam, Saygı ve Dualarımla..