Her Doğan Güneş Yeni Bir Umuttur
Yaşadığın hayatın içine sığmıyorsun bazen, çoğu zaman insanlığına da sığmıyorsun, doluyor doluyor taşıyorsun. Neyi nereye koyacağını, neyi nasıl söyleyeceğini bile unutuyorsun. Bir karar vermek istiyorsun ve bir yerde olmak istiyorsun fakat insanca yaşamakta yetmiyor. Uçmak istiyorsun son derece özgür olan kuşlar gibi kanatların seni nereye götürürse oraya kadar. Ve bir daha geriye dönmemek üzere. Fakat nereye gideceğini bilmeden bu yola da çıkamıyorsun seni bağlıyor bir şeyler.
nsan olmanın ötesinde ruhani bir varlıksın, en saf duygular içinde arınmış ve bir o kadar da safsındır. Kendi için de bulunduğun anlayışın, hoş görünün ve sevginin karşındakinde de aynı olduğunu düşünürsün gizlemek istemezsin içinden geçenleri.
Yüzüne güldüklerine inanırsın hep, hiç aklına gelmez senin saf duygularından sebepler çıkaracakları ve söylediğin her sözün altından bahaneler arayacakları.
Bunları duyduğunda vay be! Bumu dostluk, bumu sevgi dersin.
Dokunsalar ağlayacak gibi olursun, en hafif rüzgârda bile savrulur gidersin.
Kimseyi duymamak, kimseyi görmemek istersin fakat bu düşüncelerin insan olmanın çok ötesinde olduğunu görürsün.
Gidiyorum diyenin arkasına artık hiç düşmek istemezsin hatta ardından bile bakmak istemesin ama yapamazsın.
Sen gitmek istersin artık gidiyorum diyenlere ama gidemiyorsun işte. Bedenin gitse bile yüreğin kalıyor yine orda.
Bir süre gencin karanlıkları dostun olur sana, yalnızlığın tek arkadaşın olur. Kantların yok ki senin uçup gidebilsen gidemezsin işte. İçindeki duyguların, gözlerindeki yaş bağlar seni olduğun yere. Yüreğin seni nereye hapis etmişse çakılır kalırsın oraya.
Bir anlam çıkaramazsın olanlardan, ne olduğunu, ne istediğini koyamazsın ortaya ve yine gece olur karanlıklar çöker üstüne. Ne yana dönsen kendinden bir parça görürsün yarım kalan şarkıları mırıldanırsın sessizce.
Acıların ve sancıların baş kaldırır gecenin bu karanlığında işte o zaman boynu bükük bir garip gibi hissedersin kendini. Hadi kandın varsa uç şimdi nereye gidebileceksen.
Olmuyor işte çıkamıyorsun insan olmanın sorumluluğundan, mutluluğu hep uzaklarda görüyorsun kendine. Oysaki bir gülüştü senin için mutluluk, bir dokunuştu. Sana dokunmasını istediklerin çok uzaklardaydı. Sen ise içinden çıkmadığın hayatın sahibi değil bir kölesi olursun.
Gecenin sabah olmasını beklerken her doğan güneş yeni bir umuttur diyerek yazmaya devam edersin. İçindeki hasreti ve özlemi sıralarsın fakat ne elindeki kalemin ne kâğıdın teselli etmez seni.
Bir gülüş, bir dokunuş hep gözünün önündedir. Gidiyorum diyenin ardına düşmek istersin bir türlü karar veremezsin. Beklersin hep yolcu ettiğin durakta gideni.
Gidenin geri gelmesi belki önemli değildir ama sende bıraktığı izler beklemeye mecbur eder seni. Geceler sabah olur gün yine akşam olur sen beklersin giden geri gelemsede.
