İçsesimiz
Yüreğin sesi, aklın sesi iç sesimiz, vicdanımızın sesi. Kimi insanlarda çok daha fazla baskındır. Hatta o sesi dışarıdan biri söylüyor gibi gelir. Bir el sizi tutup mani olmak ister yapmak istediklerinize. Kimi zaman dinler, kimi zaman dinlemezsiniz. İçsesinize kendi sesinizle karşı koyduğunuzda çoğu zaman zarar gördüğünüze, başkalarına zarar verdiğinize şahit olursunuz.
İçsesi, içsesim. Doğrunun sesi. Dost sesi. İyilik meleği. En iyi arkadaşım. Bazen en iyi dostumu üzdüğüm olur ama o hiç yılmaz, yorulmaz her yanlış işte uyarır sesli ya da sessiz. Onu coşturmakta susturmakta elimizdedir.
Bazen susturmak istiyorum yok yanlış inanma diyorum ama o ses inatla öyle uğulduyor ki kulaklarımda susturamıyorum. Ta kalbime işliyor kararlı, emin, tok sesiyle. Yapma etme, gitme ya da kal, inan(ma), kanma, söyle(me). diyor. Herkesi kendi gibi bilen yüreğim dinlemiyor bazen dost uyarıları. Ama her defasında haklı çıkıyor.
Sonu hüsran, pişmanlık, acı, gözyaşı… Bazen hayal kuruyorum, hangi hayalim gerçek olur hangisi olmaz söylüyor bana. Hiç güldüğünü görmedim içsesimin. Hep vakur, ağırbaşlı, ciddi ve efendi. Efendi diyorum çünkü çoğu zaman tok bir erkek sesi. Arada kendi sesimin de karıştığı oluyor.
Bazen tanıdık bir bayan sesi, annemin sesi ve daha birçok ses ve sesler… Ama hepside kararlı ve güvenilir sesler…
Herkesin bir içsesi var mıdır yok mudur? Varsa herkesin iç sesi doğruyu mu söylüyordur? Ya da karmaşık mıdır? Sesli iç sesinin dışa yansıdığı olmuş mudur? Yöneten biri var mıdır? Yönlendirilebilir mi? Akılla ilgisi var mıdır? Bu tarz sorular birçoğumuzda merak konusu olmuştur. Hep konuşur diretir işin sonuna kadar.
Uyarılara kulak asılmadıysa buruk, huzursuz bir sessizliğe bürünür. Kulak asılmışsa da rahatlattığı için rahatlayarak huzurlu bir sessizliğe bürünür. Bazen mantıkla duyguların harmanlandığı şey içsesi olur. Bazen de aklımıza hiç yönelmeden duygularımıza yönelir onun sesine bırakırız kendimizi.
Bazen öyle ikilemde kalırız ki… Acaba ne yapsam dediğimiz zaman medet umarak bir hasta edasıyla en iyi reçeteyi yazan içsesimizin kapısını çalarız. Nedense bazen lal olur dili ısrarlara rağmen. Hiç ummadığımız anda da avukat kesilir vicdanımıza. Sakın İçsesinizle kendi kendinize söylediğiniz sözleri birbirine karıştırmayın.
İçsesiniz müdahalesiz uyarıcı bir sestir. Sus ya da konuş diye yönlendiremezsiniz.
Kararsızlık anlarımızda özellikle bu son günlerde içsesimizi dinleyerek hareket etmeye ihtiyacımız var. İçsesi olan herkes içsesinin haklı çıkıp çıkmadığını bilir. Bunun için dinleyip dinlemeyeceklerine kendileri karar versinler.
Ey içsesim! Sen benim öz benliğimsin. Yüreğimin ta derinliklerinden gelen aklın, yüreğin haklı sesisin. Haklılığını kabul etmek istemediğim anlarda bile sen yine beni hiç bırakma, yanıltma!
Ayşe YILMAZ
DOĞA(L)CA
