Hayatın gölge olan yanlarını, bırakıyorum arkamda ve yürüyorum tefekkür zindanlarında, ömürlük kalmak için. Bir zindan ki, Peygamber dirilişiyle bizlere kalan son emanet. Tutulmayan sözlerden kurtulmak adına, atlamak istenilen bir zindan.

Yaşama sevinci; çelikleşmiş irademizle beslenmiş her zorluk karşısında “işte böyle” diyerek var gücümüzle asılmamızı sağlayan büyüdüğünüz veya yaşadığınız sevgi çemberi içinde kristalleşmiş mutluluklarımız değil midir?