Kasıntılıktan eklem yerleri kireçlenmiş, beğenmez kimseyi. Darmadağınık duygular içinde yüzerken güya haklar herkesi. Sen gölgemin oynaşmasıyla cebelleşen şirin şebek, Emirler ve ithamlar yağdır dur, alıp alıp ver kendi kendine, Ben gölgelerin sahibi, hayatın içgüdülerinin gülümseyişi, Sen dışgüdülerinin esiri, değeryargılarının pençesi… Sen günahımı ala ala bitiren, Sen sevabımı göremeyip hayaTINdan eden, Blöfe pas, reste rest, çok […]

Yetmiş dokuz yılının keskin kış mevsiminden kurtulup, bahara yaklaştığı bir gündü.Karlar erimiş bahar özlemi içimizde ses vermeye başlamıştı.Yatılı kaldığım yurdumun kantininde çayımızı yudumlarken o gün okula gitmek canım istemiyordu…Ankara’nın puslu havasına bahar da gelse, içimizin pusunu nasıl alacaktı ki..! Her gün olaylar,her gün ölümler…ateş çemberinde taştan lezzet çıkarmaya çalışarak dostluklardan medet umuyorduk.
Benim okula gitme isteğinde olmadığımı gören arkadaşım: ”Haydi benimle gel! Tez hazırlığım için psikiyatri polikliniğinde personel ve hastalarla röportaj yapmam gerek. Beraber gidelim! ” dediğinde memnuniyetle eşlik etmiştim ona…okula gitmiyorum bari faydalı bir iş yapayım düşüncesinin ardına sığınarak- vicdanımı rahatlatmak için- peşine düşmüştüm arkadaşımın…