Katmanlaşan anılar,  kalemimden taştılar…      Onlar  yaşanmış, anılmış ve en özel yerde  saklanmıştılar…       Yaratılışımızın temeli, iki uçlu kutba dayanıyor. Fiziksel kanunların, biyolojik yapının izdüşümünü hayatın her alanında görüyoruz. Siyahın tanımı beyazla, beyazın tanımı siyahla yapılır. Güzelin güzelliği çirkinden, mutluluğun hoşluğu zahmet ve eziyetten, uykunun güzelliği yorgunluktan anlaşıldığı gibi… Birinin tersi ötekinin düzüdür. […]

Yetmiş dokuz yılının keskin kış mevsiminden kurtulup, bahara yaklaştığı bir gündü.Karlar erimiş bahar özlemi içimizde ses vermeye başlamıştı.Yatılı kaldığım yurdumun kantininde çayımızı yudumlarken o gün okula gitmek canım istemiyordu…Ankara’nın puslu havasına bahar da gelse, içimizin pusunu nasıl alacaktı ki..! Her gün olaylar,her gün ölümler…ateş çemberinde taştan lezzet çıkarmaya çalışarak dostluklardan medet umuyorduk.
Benim okula gitme isteğinde olmadığımı gören arkadaşım: ”Haydi benimle gel! Tez hazırlığım için psikiyatri polikliniğinde personel ve hastalarla röportaj yapmam gerek. Beraber gidelim! ” dediğinde memnuniyetle eşlik etmiştim ona…okula gitmiyorum bari faydalı bir iş yapayım düşüncesinin ardına sığınarak- vicdanımı rahatlatmak için- peşine düşmüştüm arkadaşımın…