Azimle Yazan Kağıdı Deler
Gerçek bu. Fakat insanın kafasının da delindiğine şüphe yok. İki üç gündür, gideceğim adresi bilmeme rağmen, tam aksi yönlerde turlayıp duruyorum. Atlıyorum arabaya. Ki araba benim değil; emanet. Sonra, dolanıp dolanıp, kafam yerine geliyor ve sonuçta istediğim adrese varıyorum. Bu bir şeyin tezahürü. Anlıyorum...düşününce. Yorgunluğa vermek olmaz.
Hangi saçma şeyi yapmanın hangi mantıklı bir oluşla-sebeple açıklanması gerektiğinin ciddiyetle düşünülmesi gerek. Sonra gerçekten düşünmek gerek.
Yorgunluk, dediğimiz şey: beynin bir şeyleri askıya almasıdır. Soft modda çalışıyor yani beyin.
Fakat bazen de yaptığımız saçma şeylerin sebebinin sadece bu soft moda geçmekten değil de, daha kalbii yorgunluklardan da kaynaklandığını bilmemiz lazım. İnsana bir denge değil denge aracı lazım. Kalp ile beyin mekanizmaları farklı olmasına rağmen iki aynı şeymiş gibi, iki kalp veya iki beyin diye de düşünülebilir.
Kalp, yorgunluktan istemiyor yani. Beyin de diyor ki: madem sen o içsel sebepler yüzünden, bildiğin adreslere gitmekten imtina ediyorsun, öyleyse ben de seni fır fır dolandırıyorum, gideceğim adreslerin tam aksi yönlerde. Benimle birlikte olmazsan olacağı bu. Dana gibi dolandırırım seni! diyor.
Beyin, kavuşmak istiyor. Kalp ise yorgun. Kalbin yorgunluğu yanında beynin yorgunluğu neki!
