Düşler Ormanı
Gömüldüğümde kalbine, çekip çıkarmanı dilemedim beni, burada ölmek bile dünya üzerinde yaşamaktan evladır bil.
Uzun saatler boyu iç çekmeni dinliyorum, bulutların olur olmaz göz yaşı döküyor göğünde, yeşilin baş verdiği her yerde üzerine üşüşüyor karanlık ve güneşe hasretliğin öyle uzun sürüyor ki hiç büyümemiş yüreğindeki orman.
"Dostlarım" diyorsun o küçücük otlara, onlardan medet ummanı derin bir kederle seyrediyorum. Burada yaşayabilmek bir mucize, öyle bir keder denizinde, öyle amaçsız kulaçlar atıyor ki umutların, kıyıya varmak bir düş, ki bazen düşlerinin o imkansızlıkları nasıl yerle yeksan ettiğine şahit oluyorum. Nasıl bir irade ve inançtır sendeki kadınım?
Bittim dediğinde çığlıkların kulaklarımda yaralar açıyor... "Açım" diyor ruhun, ne olurdu üzeri küflü de olsa bir dilim sevgi düşseydi payıma şu sofrada, ne olurdu içtiğim o bir yudum suyu zehretmeseydi hayat...
Seni işitmek; kan revan olmuş yüreğinde, seni sevmek; o hiç var edemediğin ormanında, seni doyurmak; binlerce dilim sevgi ile ve sana şavk olmak yıllarca süren karanlığında...
Koyu kırmızı ne varsa bıraktık, kar beyazı ne varsa al sevgili, gidiyoruz!.
