Tuttum Ellerini | Bilgi Agi

Ben her pazartesi sabahları daha bir heyecanla giderim okuluma, çünkü bayrağımızı göndere ben çekerim marşımız söylenirken ve içimden binlerce kere teşekkür ederimbu bayrağı göklerde dalgalandıran büyüklerimize. Öğretmenlerim, arkadaşlarım… Onlardan çıkan marşımızın sözleri gökyüzüne yükselir, kim bilir belki de duyar sesimizi şehitlerimiz mutlu olurlar, bastıkları toprağı “toprak” deyip geçmediğimiz için.

Dedem anlatırdı: Küçükken andımızı hep okurmuş heyecanlı heyecanlı ama çocukluk bu ya bir gün çelme taktı diye kendinden küçük sınıftaki bir arkadaşını kovalamış. Tam son hız koşarken birden öğretmene çarpmış, özür dilemiş hemen.

Öğretmen de “Benden değil, arkadaşından özür dile. O andımızı okurken uygulamayı düşünmeden mi tekrarladın sözlerini? Hani ilken ‘küçüklerimi korumak’tı? Hadi arkadaşının elinden tut; büyüksün sen, birbirinize sahip çıkın yavrum.” demiş dedemin saçlarını okşayarak. Tabi dedem o yıllar küçücük çocukmuş, ama bu anıyı hep anlatırdı bize.

Okullardaki tüm uygulamaların bir amacı olduğunu derdi ve hep birlik içinde olmamızı isterdi. Birlik içinde olursak bizi kimsenin ayıramayacağını söylerdi hep dedem de öğretmenim gibi.

Öğretmenimiz bir performans ödevi verdi bize, “En çok etkilendiğiniz bir Türk büyüğünü tanıtınız.” diye. Kolay gibi geldi ilk önce bu ödev, çünkü biliyordum kimi tanıtacağımı. Elbette Atatürk’ümüzü tanıtacaktım, ama bir araştırma yaptım. Meğer tarihimizde ne kadar çok değerli büyüklerimiz varmış. Demek Atatürk, onları örnek almış da bu kadar bilgili ve güçlü bir lider olmuş. Sınıfta bir kişinin anlattığı Türk büyüğünü başkası anlatamayacaktı, kimi inceleyeceğimizi öğretmenimize yazdırdık. Ödev sunum gününde tarihin sayfaları canlandı sanki. Hepimiz bir Mustafa Kemal Atatürk, bir Barbaros Hayretttin Paşa, bir Kanuni Sultan, bir Nene Hatun olmuştuk. O gece rüyamda gündüz anlatılanları yaşadım tek tek.

İyi ki okuyorum, iyi ki bize tarihimizi öğretiyorsunuz öğretmenim.