Uğramam gereken yer, ne kadar da geride kaldı. Kimse de geçmiyor yoldan ki yardım isteyeyim. Derler de inanmazdım biz köpekten korkuyoruz ama köpek de bizden korkuyordur belki, diye. Teşbihte hata olmazmış, şu kaldırım ne kadar da yüksek görünüyor ve ben inemiyorum yola… Dizlerim azıcık bükülmeyi bilseydi ben de inerdim şuracıktan eskisi gibi ama sopa gibi oldular, dinlemiyorlar beni… Hah, şu ilerde bir yerde yola kavuşuyor kaldırımın yükseltisi. Neden böyle ki bu yollar?
“Sanki herkes, her şey bize karşı!” diye söylenirken ben bankada, sırasını bekleyen iki genç bayanın konuşmalarına tanık oldum. Öyle hararetli hararetli konuşuyorlardı ki, gözlerinin içi gülüyordu ikisinin de ama ne yazık ki onları duyamadım, duyamadı kimse, hatta belki de fark etmediler bile bu güzel muhabbeti. Onlar elleri, jestleri, mimikleriyle ne güzel anlıyorlardı birbirlerini… Ancak sıraları geldiğinde ne yapacaklarını düşündüm derin derin. Uzun saçlı bayan, banka kartıyla elektrik faturasını uzattı görevli memura. İşi hâlloldu ama her zaman böyle rast gidiyor muydu acaba her şey?
İşimi bitirip beni zor taşıyan ayaklarımı sürükleyerek bankadan çıkarken birden biri çarptı aniden ayağıma… “Kör müsün be adam!” diye bağırıverdim elimde olmadan… Ah! Evet… kördü, göremiyordu. Ne çok özür diledim anlatamam. Kendimi affedemedim, yol boyu yürüdük biraz. Ben de yürürken sıkıntı çekiyorum, diye kendi derdimi anlatıp sohbet etmeye ve az önceki kırıcı sözlerimi unutturmaya çalıştım. O da konuşacak birini arıyormuş kendince.Bizim karanlık olarak bildiğimiz dünyasında, kendince yaşadığı güzellikleri anlattı. Şairmiş, şiir yazıyormuş; şiirlerini o söylüyormuş, kızı yazıyormuş. Ezberden bir şiirini okudu bana, yüreğim sızladı. Ne kadar yetenekliydi…
Gece uyuyamadım uzun süre. Ne çok engel vardı yaşamda, bu engellerin atlatılması ve onların kabullenilmesi bazen ne kadar zor oluyordu.Hayat da durmadan elini uzatıp duruyordu gülümseyerek görebilene, duyabilene ve tutabilene.