Süveydâ’ya Mektup(XVI)

İdealsiz ve öylesine yaşarken, kaderin cilvesiyle başıma gelen en güzel şeydin sen Süveydâ. Seni , o ilk gördüğüm andan itibaren cezbeden güzelliğin karşısında içten içe eridiğimi ve muhkem diye bildiğim gönül kalemin yavaş yavaş sarsıldığını hissettim.

Saçlarının, yanaklarının ve dudaklarının çekiciliği karşısında kendimi birden bire bir sergüzeşt fırtınasının eşiğinde buldum. Dergâhından içeri girmek isteyenlerin çokluğu karşısında şaşırdım kaldım.

Söylesene Hümâ kuşum: Bu güzel cemâlinle sen daha önce bana görünmüş müydün? Senin etrafına yaydığın bu güzel rahiyayı daha önce hiç koklamış mıydım? Mest oldum cemâlin karşısında, biçâre dertlere düştüm ben. Okuduğum aşk hikâyelerinde haline güldüğüm ve bana hiç de inandırıcı gelmeyen âşıklardan beter oldum ben.

Bana bir defa gül de, ruhumu dilşâd eyle güzel! Senin için bir çok şeyden feragat edip de kapında kul köle olmaya amade bunca aşığın içinden farklılığımı keşfedip halimi anla artık.

Tabiat bile senin karşında diz çökmüş gülşene avdetini bekliyor. O şûh endâmın eşyanın her görüntüsüne yansımış, gelişinle beraber canlanmayı istiyor. Hayalin rûhuma aksettikçe, cemâlinde gizlenen o efsûn, sükûtundan yansıyan ışık huzmeleriyle düğün gecemize hazırlanıyor. Kimsenin duymadığını ben duyuyorum Süveydâ. Âşıkların içinde beni ayrı bir yere koy; çünkü ben diğerlerinden başkayım.

Gülşendeki güller senden aldıkları güçle güzelleşiyor. Sen, güllerin sultânısın, sen bu dünyânın var oluş sırrısın. Aşikar olan tek bir şey var ki, vuslâta giden yolda sen anahtarsın. Zorluklarla dolu bu yolun kapısı da gamzendeki sırla açılıyor. Aşkınla yanan gönüllere sanki belli fasılalarla yaratılışın gayesini fısıldıyorsun da biz anlamıyoruz.

Söyle bana Süveydâm. O dudaklarında gizlenmiş aşka dair olan muamma, hicrânda mı saklı? Kaşından öte yol var mı?

Mehmet Nuri PARMAKSIZ