“Suların Kucağı’ndayım Zaten, Sevgili Hasibe Ayten..”
İşe gelirken serviste okudum Hasibe Ayten'in şiirlerini..
Dikmen'den Kavaklıdere'ye bir aydınlık Mayıs sabahında..
Günün başlangıcında ve hayatın içinde.Yaşamın gürül gürül akan canlılığında.
Hasibe Ayten'in Kurgu Kültür Merkezi'nden yayımlanan Suların
Kucağı isimli muhteşem kitabınba " ...kaç para eder şairin yürek depremi"(sayfa 35)
diyerek biten şiirden sonra; acı acı ve uzun uzn düşündüm:
Reyhanlı'dan sonra şiir yazsan ne olur, roman yazsan ne olur,haykırsan, çığlık atsan kim duyar, kim okur..?
Ama hiç de öyle değil..
Çabuk toparladım kendimi ve "insanlar şiir okusa, öykü yazsa, sevdanın derinliğini bilse belki de bu denli acımasız olamaz" dedim kendimce ve yeniden yoğunlaştım şiirlere..
Gül Dalında başlıklı şiirin bir yerlerinde;
"Rengini şafaktan mı aldın gülüm
göğsümdeki kan aşkımdandır
dikenin acısı değmez canıma
sesimin rengi güneştendir
Şair de dem çekiyor
sevdalı bulut sevdiği çiçeğin
bahçesini sularmış diyor."(sayfa 37)
sitem mi, yakarış mı?..
"...Ey ulu yaratıcı
hangi dilden bu acı"(sayfa 59)
İlle de şu satırları görünce "verimsizliği en iyi en güzel anlatan şair" ilan ettim Hasibe Ayten'i,
"...Suların kucağında
çölleşiyoruz
uyan ulu deniz uyan"(sayfa 67)
Suların kucağında çölleşmek...
Derya içinde olup da deryayı bilmemek...
En derin, kapsamlı tarihsel deneyimlere sahip olup da tarihten ders almayı bilmemek..
Ben de suların kucağında, hatta ortasında büyüdüm sevgili şairim..
Karadenizin kıyıcığında..
Fatsa'da..
Ellerine sağlık Hasibe Hanım..
Bizi suların derinliğine, okyanusların tılsımlı güzelliklerine ve yaşamın özüne; aşka, sevdaya götürdün çokca, uzunca, cesaretle zevkle, şevkle..
Zihnin, yüreğin, ellerin hep suların kucağında ve insanın sıcağında kalsın...
