Sahipsiz Kentin Bekçisi

Sırtına heybesini almış bir derviş. Elinde defi, ucu kırık bastonu, yamalı ceketi, yalın ayaklarıyla hayatı omuzlamış bir derviş. Yıkılmış sevdaları besledik yüreğimizde, acı olup içimize düştü arayışlarda olduk. Terk edilmiş bedenlerin sahipsizliğini yaşadık. Bir derviş gibi kentlerden kentlere yol aldık hayatın anlamını biraz olsun yakalamaktı.  Hayattan ne istediğini bilmektir. Bazen bir yolcu olmak gerek esrarengiz hayatta.

Arayışında olduğumuz olguların izini bin umutla bulabilmek yasamı farklı kılmak için gerekli adımları atabilmektir. Ama hep kararsız davranışlar alıkoyuyor bizi. Adım atmak ilerlemek hayatın boşluklarını doldura bilmek değimlidir yaşam. Kendimizi daima haklı görme çabalarındayız bırak ta karşı tarafında biraz hakkı olsun.

Susuz bir köyün umudu olmak için kazma ve küreği kaparsın, dağın zirvesine uzun bir yolculuk yaparsın. Sabır ve azim zirveye erişme heyecanından çok su kaynağını bulma çabası içerisinde olursun ve çalışmaya başlarsın emek harcarsın alın teri dökersin. Suyu getirirsin susuz diyarlara. Herkes nasibini alır o emekten. Ama işin garip tarafı o köyde susuz kalan yalnızca sen olursun belirlediğin hedef o sudan pay almak mı yoksa umudunu bekleyen halka umut vermek mi?

Bizler de bu hayatta güzel şeyler yapmak umuduyla yol açıkmışsak bırak karşılıksız olsun hayatta hep boşluklar bıraktık içemeyiz babı hayattan hayatımız süzgece benzemiş. O babı hayattan bir yudum alma şansımız olur mu sizce. Sizinde söyleyeceğiniz iki kelimeniz olsun. Zehir akıtan değil bal akıtan arı olun.  Derviş gibi heybenizden umut tohumları salın kurak topraklara ve yeşermesini bekleyin elbet bir gün hasat verecektir insan olma yolunda bir adım atmak gerek paylaşacağımız değerlerin farkında olalım yaşamaya dair her şey güzeldir insan olduğumuz sürece ve bir birimizden anladığımız zaman. Güneşin ışığına ne kadar ihtiyaç duyarsak, birbirimize de o kadar ihtiyaç duyarız.