“Düşünüyorum, o halde varım!” demiş Descartes (Dekart) 400 yıl önce. Düşünebiliyor olmayı; var olmanın koşulu olarak koymuş ortaya. Bununla da yetinmemiş, kişinin kendi var olma bilincini ilk sağlam-temel bilgi kabul etmiş. Akıl ve iradeyi, gördüklerini ve duyduklarını kabul ediveren bir araç olarak değil de; sorma ve sorgulama adına şüphe duyma yetisi olarak algılanması gerektiğini savunmuş.

Eğer bir ülkenin Meclis Başkanı, “Mahkemelerin bağımsızlığı bu memlekette ölmüştür’  diyorsa, orada hukuk dolayısıyla da “adalet” çökmüştür.