Bir yazıyı ya da söylemi eleştirirken, eleştirmen yada okuyucu eleştireceği yazı içinden bir yanlışı arayıp bularak onu eleştirmek, yazıyı yazanı utandırıp rencide etmekten başka bir işe yaramaz. Ancak kişiyi saf dışı etmekte eleştirmenin niyeti bu ise, işte o zaman bu türden yapılan bir eleştiri eleştirmenin işine yarar. Yoksa hiç kimsenin bir işine yaramaz.
Eleştirmekten maksat, yazıyı yazanı kazanıp, daha güzel yazı yazmasını sağlamak olmalı. Bunun içinde yazılan yazının tümünü okuyup anlamaya çalışmak gerekir.
Sonra hiçbir şey anlaşılmamış olunsa bile, yazanı kazanmak için yazılan yazı içinden varsa doğru ve güzel yazılmış bir cümleyi bulup onun üzerinden yazıyı değerlendirmeye alıp, yapılan yanlışları görmezden gelip, keşke yazıp anlatmak istediklerinin hepsini şu cümlene uygun yazıp devam ettirebilseydin bu yazın çok daha güzel olurdu.
Demek insanın diğer yanlışlıklarını öğretip gidererek daha başarılı olmasını sağlar. Çünkü bu düşüncem doğru ve güzel de diğerleri neden yanlışmış diye, insanı doğru düşünmeye sevk eder. Düşünen her insanda elbette ki er geç doğru düşünceyi bulup yazar.
Onun için eleştirmen yazandan çok daha akılı, yapıcı ve bilgili olmalı. İltifat edip karşı taraftakinin akıl marifetini artırıp ortaya çıkarmasını sağlamalı.
Yoksa herkes kendi dağarcığındaki bilgiyle herkesi eleştirebilir. Bu eleştiri eleştiri olmaz. Karşısındakiyle adeta bir yarış, bir bilgi ölçüşmesi olur.
Hiç kimse anasından kusursuz doğmaz. Her kes her şeyi birilerinden öğrenir. Öğrendiği ile birilerini ezip üstünlük taslamak insanlık değil, öğrendiğini öğreten insandır.
15.09.2013 Cahit KARAÇ