Emel ŞEN
UÇUKKAÇIK [1]
Sahi bayram geliyor değil mi? Hani çocukken görmemişler gibi saldırdığımız şekerlerin bayramı! Çocukların bayramı. Umudun, saflığın bayramı. Değerlerimizin bayramı. Aslında hiç içimden gelmiyor bir bayram yazısı yazmak; çünkü o heyecanı ben yıllar öncesinde ranzalı yatağımın üst katında yastığımın altında bıraktım. Gıcır pabuçlarımın rugan suretinde bıraktım, bayramlık elbisemin askısına astım çocuk sevinçlerimi. O gün bugündür orada yaşatılmayı bekliyorlar.
Ben orada mıyım?
Sahi ben nerdeyim!?
Yetişkinlerin binmesinin yasak olduğu
bir salıncakta; garip, anlamsız hallerimin nakaratlarında sallanıp duruyorum..
Çözemediğim en kazık sorulara kafa yoruyorum…
İçi başka dışı başka beşerileri tanımakla, ikisi arasındaki en az 10 farkı ayırmakla ömür geçiriyorum
Ben küçük bir kız çocuğunu arıyorum!
Babaanne dualarıyla büyüyen
Ay ile sohbet eden; güneşi eteklerinde gezdiren o sarı saçlı kız çocuğunu arıyorum
BEN ŞEKERLERİMİ İSTİYORUM
Benden çalınanları değil
Bana verilenleri istiyorum…
Fonda yağmur sesi var…içimde kopan binlerce fırtına ve boğazıma asılmış sorular….?
Sahi siz kim-di-niz!
SİZİN ŞEKERLERİNİZ KİMLERİN ELLERİNDE….
Tadı da kalmadı adı da!
Bu bayram sabahı şekerleriniz benim çocuk düşlerimden armağan olsun sizlere…
Tadı da gerçek Adı da..
Emelsen’in çocuk düşlerinden hediye….