Acı-MA KüSeMeM
Dil söyler yürek bilir acıyı…kolay gelir kelimeleri sarfetmek, aklı nasihatlerle doldurmak…kendine gelmen, kendine kendini sevdirmen içindir bütün çaba…’’sil süpür sıkıntılarını çık bak gökyüzüne güneş ne güzel ısıtıyor yürekleri” denir hep…dünya güzel, hayat güzel yaşamak güzel…!!! güzel de acıyı neden hemen atıyorsunuz çöp tenekesine…?gülün dikenine dokunmadan gülün varlığını hissedemessin….onu kıymetli yapan da aslında dikeni değil midir?…yaşayacaksın sana biçilen her acıyı…!!! kanasıya doyasıya ve hatta kendini unutana dek yaşayacaksın…insan kendine dönüyor en nihayetinde…yine kendine kalacaksın; bırak arada unutsun insan kendini…yoksa her sabah nasıl umuda susamışcasına açabilirsin gözlerini…geceler boyu çektiğin sancılar sabaha umut doğurmaz mı…?
Şimdi acıyorsa yürek, bilirim o yüreği umursayan bir benim…yoksa herkez kapı eşiğinde kendi acısıyla meşgul….aslında duymuyorlar, bakmıyorlar bile….yalnızca dilleri çalışıyor, laflar özensiz bözensiz elbet yerini bulur diye havaya saçılıyor…
yoksa inanma! kimsenin, acını yüreğin de hissettiğine…katığını paylaşırsın ama paylaşmak tad verir, katığın kendisi değil…!
şimdi bırakın da beni; bana biçilen acımı yaşayayım…yoksa güneşin yeri de belli, denizin, börtü böceklerin de…dikeni tutmuşken ve kanıyorsa avuçlarım hala, gülü yaşamaya daha vakit var demektir….
ne demiş Sezen Aksu; ”unutamam acı tatlı ne varsa hazinemdir…acının insana kattığı değeri bilirim…………küsemem”…
